Como poderiamos resumir un espectáculo como Misery Class? E o que resulta máis complicado… Como poderiamos facelo en menos de 350 palabras considerando, por unha banda, a ampla cantidade de asuntos e materias da actualidade aos que se pasa revista neste show e, polo outro, a psicótica propensión a divagar de Goyo Jiménez?
Bueno… Para empezar, poderiamos non utilizar o plural poderiamos, tendo en conta que está sinopse está a redactala unha única persoa. Ou sexa, eu. É dicir, Goyo Jiménez. Si, a mesma persoa da que acabas de dicir que ten “psicótica propensión a divagar” e que, por tanto, está a ler o que escribes, majete. Pero, mira, quizá deses no cravo e sexa iso o que de verdade habería que resaltar á hora de resumir Misery Class. Poderiamos sinalar que este novo espectáculo de Goyo Jiménez xorde desde a súa visión do mundo como PERSOA e non como PERSONAXE. Porque si, amigas e amigos: Cegados polo inmenso artista e creador que todos gozamos ata a éxtase, cegados polo desbordante xenio da escena que celebramos con gozosos aclamacións, esquecémonos moitas veces que, en en o interior de Goyo Jiménez, ou sexa, no meu interior, habita unha PERSOA, é dicir, eu. Unha persoa sinxela, ademais. Que contempla o asombroso panorama dos nosos tempos co mesmo asombro e desconcerto que a maioría das OUTRAS PERSOAS, pero que ofrece enxeñosas e hilarantes solucións que nos axudarán a mirar ao futuro con optimismo. Unha persoa empática, que se pon na pel dos outros coa maior humildade, respectando e considerado a todos por igual, mesmo aos que son menos. Que virían ser a maior parte. Un dos nosos, imos. Alguén como calquera, como ti ou como eu. Bueno, como eu non. Que eu son distinto. Ou sexa, Goyo Jiménez, quero dicir. E é que sempre houbo clases, criatura.
GOYO JIMÉNEZ presenta MISERY CLASS
Como poderiamos resumir un espectáculo como Misery Class? E o que resulta máis complicado… Como poderiamos facelo en menos de 350 palabras considerando, por unha banda, a ampla cantidade de asuntos e materias da actualidade aos que se pasa revista neste show e, polo outro, a psicótica propensión a divagar de Goyo Jiménez?
Bueno… Para empezar, poderiamos non utilizar o plural poderiamos, tendo en conta que está sinopse está a redactala unha única persoa. Ou sexa, eu. É dicir, Goyo Jiménez. Si, a mesma persoa da que acabas de dicir que ten “psicótica propensión a divagar” e que, por tanto, está a ler o que escribes, majete. Pero, mira, quizá deses no cravo e sexa iso o que de verdade habería que resaltar á hora de resumir Misery Class. Poderiamos sinalar que este novo espectáculo de Goyo Jiménez xorde desde a súa visión do mundo como PERSOA e non como PERSONAXE. Porque si, amigas e amigos: Cegados polo inmenso artista e creador que todos gozamos ata a éxtase, cegados polo desbordante xenio da escena que celebramos con gozosos aclamacións, esquecémonos moitas veces que, en en o interior de Goyo Jiménez, ou sexa, no meu interior, habita unha PERSOA, é dicir, eu. Unha persoa sinxela, ademais. Que contempla o asombroso panorama dos nosos tempos co mesmo asombro e desconcerto que a maioría das OUTRAS PERSOAS, pero que ofrece enxeñosas e hilarantes solucións que nos axudarán a mirar ao futuro con optimismo. Unha persoa empática, que se pon na pel dos outros coa maior humildade, respectando e considerado a todos por igual, mesmo aos que son menos. Que virían ser a maior parte. Un dos nosos, imos. Alguén como calquera, como ti ou como eu. Bueno, como eu non. Que eu son distinto. Ou sexa, Goyo Jiménez, quero dicir. E é que sempre houbo clases, criatura.