Ópera en versión de concerto.
Música de Georg Friedrich Händel (1685-1759) IL POMO D`ORO
Libreto de Antonio Salvi, baseado no libreto de Ginevra Principessa di Scozia (1708) de Giacomo Antonio Perti, sobre os cantos IV y VI do poema Orlando furioso (1532) de Ludovico Ariosto
Estreada no Covent Garden Theatre de Londres el 8 de enero de 1735
Se puidésemos explicar a razón do éxito da ópera barroca italiana na Inglaterra do século XVIII nunha soa palabra, non cabería a menor dúbida de que esta sería “Castrato”. O encanto que producía sobre o público londiniense a figura exuberante e case mitológica destes divos do canto, nunha inglaterra que estivera apartada por moitos anos das novidades musicais que cegaban aos teatros europeos, é só comparable á atracción que hoxe se vive coas grandes estrelas do cinema ou da música pop que enchen espectáculos multitudinarios. George F. Händel entendeu perfectamente este fenómeno e baixo o auspicio da Royal Academy of Music, compañía que contaba co apoio directo do Rey Jorge I de Gran Bretaña, dedicou gran parte da súa obra a cultivar este xénero e conseguir con iso que o gusto músical londiniense vibrase ao compás das últimas tendencias que dominaron outras capitais como Viena ou Salzburgo.
ARIODANTE é unha das máis importantes obras de Händel, non só pola beleza da súa música, que nos deixa unha importante sucesión de arias de gran complexidade técnica, senón tamén pola intelixencia que mostra o autor ao entender onde residía o éxito dunha obra naquel momento, deixando amplos fragmentos de lucimento para as súas estrelas canoras, que lle aseguraba o cheo do teatro e a espectacularidade das súas interpretacións, reflectidas nas endemoniadas variacións características da forma DaCapo das súas arias. Xa desde a súa abertura e durante toda a obra, Händel nos embriaga constantemente pola maxia do Sol Menor, tonalidade que regresa reiterativamente deixándonos esa sensación de tenrura, de tristeza pero ao mesmo tempo do magnífico ou do transcendente. Sol Menor é o queixume da alma que se apaga.
A grandeza da música de Händel triunfa ante o tempo, deixándose sentir en moitos outros compositores que mostraron a súa enorme admiración por el, para Beethoven -sen ir moi lonxe- Händel sempre foi “a compositor mais grande e máis capaz de toda a historia da música”, cita que deixaría plasmada na proximidade dos seus últimos días.
Ariodante
Ópera en versión de concerto.
Música de Georg Friedrich Händel (1685-1759) IL POMO D`ORO
Libreto de Antonio Salvi, baseado no libreto de Ginevra Principessa di Scozia (1708) de Giacomo Antonio Perti, sobre os cantos IV y VI do poema Orlando furioso (1532) de Ludovico Ariosto
Estreada no Covent Garden Theatre de Londres el 8 de enero de 1735
Se puidésemos explicar a razón do éxito da ópera barroca italiana na Inglaterra do século XVIII nunha soa palabra, non cabería a menor dúbida de que esta sería “Castrato”. O encanto que producía sobre o público londiniense a figura exuberante e case mitológica destes divos do canto, nunha inglaterra que estivera apartada por moitos anos das novidades musicais que cegaban aos teatros europeos, é só comparable á atracción que hoxe se vive coas grandes estrelas do cinema ou da música pop que enchen espectáculos multitudinarios. George F. Händel entendeu perfectamente este fenómeno e baixo o auspicio da Royal Academy of Music, compañía que contaba co apoio directo do Rey Jorge I de Gran Bretaña, dedicou gran parte da súa obra a cultivar este xénero e conseguir con iso que o gusto músical londiniense vibrase ao compás das últimas tendencias que dominaron outras capitais como Viena ou Salzburgo.
ARIODANTE é unha das máis importantes obras de Händel, non só pola beleza da súa música, que nos deixa unha importante sucesión de arias de gran complexidade técnica, senón tamén pola intelixencia que mostra o autor ao entender onde residía o éxito dunha obra naquel momento, deixando amplos fragmentos de lucimento para as súas estrelas canoras, que lle aseguraba o cheo do teatro e a espectacularidade das súas interpretacións, reflectidas nas endemoniadas variacións características da forma DaCapo das súas arias. Xa desde a súa abertura e durante toda a obra, Händel nos embriaga constantemente pola maxia do Sol Menor, tonalidade que regresa reiterativamente deixándonos esa sensación de tenrura, de tristeza pero ao mesmo tempo do magnífico ou do transcendente. Sol Menor é o queixume da alma que se apaga.
A grandeza da música de Händel triunfa ante o tempo, deixándose sentir en moitos outros compositores que mostraron a súa enorme admiración por el, para Beethoven -sen ir moi lonxe- Händel sempre foi “a compositor mais grande e máis capaz de toda a historia da música”, cita que deixaría plasmada na proximidade dos seus últimos días.